Buenas dias Hollanda!

Daar ben ik weer na een lang weekend! Ik vertel jullie graag wat een ongelooflijk weekend ik heb beleefd. Het komt er min of meer op neer dat wat je normaal gesproken in een jaar doet hebben wij in 3 dagen gedaan ;-) Waar zal ik beginnen? Er is spontaan een groepje ontstaan van 7 studenten: Michelle (Duits), Sarah (Duits), Olivia (Engels), Chris (Engels), Steffie (Engels) en Pete (Amerikaans). We hadden dezelfde plannen dus waarom niet samen. Vrijdag zijn we om 5 uur in de ochtend 1 voor 1 opgepikt door een taxi met als bestemming Monte Verde dat bekend staat om de nevelwouden. We zijn per bus vertrokken en kwamen 4 uur later aan op onze bestemming. We hadden vooraf al bedacht dat het een thrilling weekend moest worden en dat is gelukt. Om geld te besparen hebben we de activiteiten lokaal geboekt, via school kost dit bizar veel en bovendien krijg je er niet al teveel voor. Zonder enig benul van tijd hebben we het volle adventure pakket geboekt: de canope en de bungee. De canope houdt in dat je aan een koord tientallen meters (geloof me, het was hoog, heel hoog....) boven het regenwoud 'vliegt'. De canope bestond uit meerdere varianten en wij hadden het geluk dat we het hele scala mochten beleven. Voor ik het wist bungelde ik aan een koord en werd ik de lucht in geslingerd om vervolgens over het regenwoud te vliegen. Dat was echt ongelooflijk mooi. Eerst in een zithouding en later vlieg je letterlijk als Superman maar liefst 1,5 km door de lucht. Hoewel het prachtig was is het behoorlijk eng omdat het leek alsof ik vaart minderde en ik dacht: wat als ik middenin blijf hangen?? Gelukkig ging als perfect en kon je al vliegend genieten van het regenwoud. Ja, en dat was allemaal best ok en te doen, niet eng, just go with the flow. Ja. En toen kwam de bungee.....ik heb altijd gezegd dat ik dat 1x moet doen, dus waarom niet nu, nu ik er toch ben. Blanco en onwetend liep ik naar boven en hoorde mijn voorganger (achteraf bleek dat Steffie te zijn) gillen. Toen werd de lol al ietsje minder.....Tsja, en dan sta je ineens boven een afgrond.....ik vroeg de instructeur -die nogalg haastig was - wat de bedoeling was. Het kwam er eigenlijk op neer dat ik gewoon moest springen. Alles in je lichaam roept nee, maar je staat er nu dus je wilt graag springen. Dat spreekt elkaar tegen en er is geen tijd voor twijfel. Ik had eigenlijk al bedacht dat ik het liever niet wilde, maar tegelijkertijd dacht ik: maf mens, je roept al jaren om een bungee jump te maken en nu sta je of all places in het regenwoud van Costa Rica en nu wil je niet meer? De instructeur bood 2 opties aan: je kunt stoppen of ik help je en geef je een finale duw. En de laatste optie was mijn eer te na, dus in a split second sprong ik, voorover zo de afrond in. Je weet verstandelijk dat je aan een koord hangt, maar het is onnatuurlijk om van zo'n hoogte naar beneden te springen. Eenmaal op de grond stond me verrassend genoeg het huilen nader dan het lachen, je benen trillen van de adrenaline. Maar ik heb het gefixt! :-) Op de weg terug vloog Chris nog door de lucht en zwaaide nog even, dat was erg grappig. Wat een ongelooflijke ervaring die middag, een absolute aanrader.

Voor de avond hadden we ook een planning: een nachtelijke jungle tour. Boots aan, zaklamp mee en een gids die aftrapte met een kever. En geen kever als in een kevertje, maar een levensgrote kever met een giga tang. Ik plaats de foto zodat jullie een idee krijgen van zijn afmeting. Je kunt je voorstellen dat ik niet zo'n fan ben van alles wat kriebelt en kruipt, dus dan is de jungle the piace to be. Maar wat was die tour prachtig. Ik kan mijn ervaring het beste omschrijven als alsof je een andere wereld instapt. Voor degenen die Avatar hebben gezien: zoiets. Een wereld die niet van ons (de mens) is maar van alle andere wezens. We liepen direct tegen een gifslang op, hebben een tarantula uit zijn hol gelokt, hebben een soort wasberen in de boom gezien, giftige kikkers, een bidsprinkhaan. Echt onwaarschijnlijk mooi en als je van dieren houdt zoals ik dan is het werkelijk een belevenis. De meeste dieren zijn erg schuw, dus puma's, jaguars etc. zie je niet, maar de wetenschap dat ze er zijn en dat ze jou wellicht zien maakt het erg speciaal.

Die nacht hebben we geslapen in een hostel voor 7 dollar incl. ontbijt (wauw). Basic, maar prima voor dat geld. De volgende ochtend vertrokken we naar onze volgende bestemming: de Arenal vulkaan. We hebben gekozen om per boot over Laguna Arenal naar onze bestemming La Fortuna te reizen. Eenmaal in de boot konden we genieten van het prachtige uitzicht en opeens doemde de vulkaan op. De vulkaan is nog altijd actief, maar rust wel. Af en toe spuugt ze, maar de laatste grote eruptie was in de jaren 90 geloof ik. Wat een ongelooflijk mooi plaatje. Je realiseert je dat de berg waar je naar kijkt in staat is hele dorpen van de kaart te vegen (dat is destijds ook gebeurd) en ze kan dus heel kwaad worden. Op de een of andere manier keek ik met heel veel respect naar de vulkaan omdat je weet wat ze kan aanrichten. Om die reden ben ik ook zo gefascineerd door de Everest; ik geloof niet dat je een dergelijke berg moet willen beklimmen, je moet hem respecteren. De condities veranderen per seconde. Deze wonderen kennen een eigen micro klimaat en je ziet het weer constant veranderen. Dat is erg bijzonder. Ik heb ditzelfde fenomeen gezien in Nepal; bij helder weer zie je de toppen >6000 mtr en in a split second is de top verdwenen in een dikke laag wolken. Dat maakt het mysterieus. Het is niet toegestaan om de vulkaan te bekiimmen vanwege de giftige dampen.

's Avonds zijn we rond een uur of 9 beland in de Salsa bar. En ook hier hebben we weer veel pret gehad. Chris had bedacht om een spel te doen waarbij je 2 x op de tafel trommelt, 1x in je handen klapt en 2 gebaren maakt, zoals aan je oor krabbelen, een kip nadoen enz. De 2e moet een kopie van je buurvrouw zijn. Ga je de mist in dan neem je een slok van je drankje. En ik ging nogal eens de mist in (hoe kan het ook anders). Na een uurtje of 2 besloten we de Salsa maar eens te gaan oefenen met z'n allen. We zijn de dansvloer niet meer afgeweest en zijn met de sluiting terug gegaan naar ons hostel. Dat was een uurtje of 14:30 en om 6 uur moesten we er weer uit voor de trip naar Laguna Azul. Dit is een rivier die azuurblauw gekleurd is door de mineralen. Ik heb prachtige foto's die ik zal plaatsen. Die tocht duurde een uur of 2 geloof ik. We dachten dat we ernaar toe gereden zouden worden....no. Ze hadden uitgelegd dat er een vrije / kosteloze toegang bestaat en een betaalde. Wij kozen natuurlijk voor de kosteloze. Dat het kosteloos was had een reden, bleek later. Een voettocht door de jungle van ongeveer 3,5 uur wat m.i. niet ongevaarlijk was. 1 omdat we geen gids hadden en 2 omdat de jungle nu eenmaal niet erg toegankelijk is en echt gevaren kent. Gelukkig ging alles prima en de eindbestemming maakte alles goed. Een prachtige felblauwe rivier en een waterval. Heeeel erg mooi.

Gisteravond arriveerden we rond 8 uur weer in San José. Ik kijk echt terug op een ongelooflijk weekend, alsof je over een filmset loopt: Avatar of Jurassic Park. Een andere wereld waar wij NIET de dienst uitmaken maar wat we wel proberen. En dan vinden we het vreemd dat er in India kinderen worden aangevallen door tijgers of luipaarden. Als er bij ons wordt ingebroken verdedigen wij onszelf ook. Wij breken in in het territorium van het dier, dus daarmee loop je het risico dat je wordt aangevallen. Gelukkig bestaat Costa Rica voornamelijk uit beschermde natuurparken en blijft het regenwoud behouden zoals het oorspronkelijk was. Dit is ook de reden dat Isla del Coco zo ontoegankelijk is en nu begrijp ik waarom er in mijn reisgids staat: 'en dat is misschien maar goed ook'. Zo egoïstisch als we zijn zouden wij het eiland in een mum van tijd veranderen in een afvalhoop en de dieren die er leven uitroeien omdat ze geld opbrengen. Ja, ik vind het jammer dat ik Isla del Coco niet kan bezoeken, maar aan de andere kant zou ik dan ook een van die toeristen zijn die uit eigen belang het leven daar even kom verstoren. Er zijn meer van deze gebieden op aarde waar de roofvissen aanvankelijk waren verdwenen omdat er simpelweg onvoldoende voedsel meer aanwezig was. Toen deze gebieden tot beschermd erfgoed werden verklaard keerde het leven weer terug en daarmee ook de roofvissen. De gids die ons tijdens 's avonds door de jungle leidde vertelde over de dieren die met uitsterven worden bedreigd. Een aantal van die dieren leeft nog in de jungle van Costa Rica. Die jungle is niet van ons en dat besef je als je er doorheen loopt. De Everest is een attractie geworden, er liggen bergen afval en het is altijd een hot item als er weer iemand om het leven komt tijdens een expeditie. Bergen, vulkanen, zeeën en regenwouden zouden respect af moeten dwingen. Een haai eet van nature geen mensen (al denken we van wel), maar hapt 'per ongeluk' toe omdat hij je aanziet voor een prooi als je op je surfboard op zee dobbert of omdat hij bloed ruikt omdat je je hebt bezeerd. De haai denkt niet: oh, daar zwemt Anouchka, die lust ik niet. Als je de zee ingaat sta je bloot aan gevaren. Die haai was er vele miljoenen jaren eerder dan wij en toch, gek genoeg, zijn we van mening dat wij superieur zijn. Ik geloof niet dat het zo bedoeld is.

Door een land als Costa Rica te bezoeken zie je wat het effect is een beschermde status. Hiermee behouden we echt een stukje paradijs op aarde zoals het ooit bedoeld is.

Onze eindbestemming was La Fortuna. Ik kan deze omgeving het beste omschrijven als het paradijs op aarde: de mooiste bloemen (die je koopt bij de betere bloemisterij), de meest bizarre planten en bomen, een vochtigheidsgraad van 90%, de vulkaan op de achtergrond. Dit is het regenwoud zoals je dat op Discovery ziet. De hitte was erg uitputtend dus een wandeltocht zag een deel van de groep, waaronder ik, niet zitten. We besloten te gaan paardrijden in het gebied rondom de vulkaan. Dat was wederom werkelijk prachtig. Het enige mindere was dat de paarden onder m.i. barre omstandigheden tochten moest maken en de meesten van de groep konden niet paardrijden. Dat vond ik erg zielig en heb mijn paard dus zo lief mogelijk behandeld door af en toe even te stoppen en hem water te laten drinken. Men ziet paarden hier als nuttige gebruiksvoorwerpen die zorgen voor inkomsten en zwaar werk kunnen verrichten. Ik voelde me hier achteraf niet zo prettig bij, maar goed. En toen ineens barstte er een bui los. We stonden min of meer onder de vulkaan te genieten van het uitzicht toen het plotseling begon te donderen. Dat was nogal eng omdat er sprake is van een soort echo door de omringende bergen. Gelukkig zijn de buien meestal van korte duur en konden we weer rijden.

En als kers op de taart 's avonds poedelen in de hotsprings. Dit is een snelstromende beek die van onderaf wordt opgewarmd door de vulkanische activiteit. Er was geen licht, gasten hadden kaarsjes aangestoken en daar zaten we met z'n allen met een glas rum middenin het regenwoud te poedelen. Een bizarre ervaring, maar na zo'n dag wel erg gewenst! ;-) Ik was na afloop volledig uitgeblust dus e